بروز قحطی در تهران
امام علی(علیه السّلام) از فرود برخی بلاهای بزرگ، به ویژه قحطی (خشکسالی)، بر مردم ری، طیّ دورۀ نه ماهۀ زمامداری سفیانی، خبر داده است:
... بی گمان، در زمامداری سفیانی، خشکسالی،
سختی و بلایی بزرگ به مردم ری می رسد(3).
------------------------------------------
1. الفتوح، ج 2، ص 80 .
مسخ شدن عالمان بدعتگزار در تهران
از حوادث شگفت آوری که در آخرالزمان در ری رخ می دهند، مسخ شدن برخی عالمان بدعتگزار در دین است؛ بدین گونه که در صورت و سیرت، بوزینه و خوک میگردند و در میان مردم رسوا میشوند(1).
اَعمَش از امام صادق(علیه السّلام) روایت کرده است:
... اهل شهری که «ری» نامیده می شود، ایشان دشمنان خدا،
دشمنان رسول او و دشمنان خاندان وی اند و جنگ با خاندان
رسول خدا(صلّی اللهّ علیه وآله) را جهاد و مال ایشان را غنیمت
می پندارند و برای ایشان (اهل ری) عذاب خوارشدن در زندگی
دنیا و آخرت بوده و برای آنان عذابی ماندگار است...(2).
ابو بصیر می گوید:
به ابو عبدالله - امام صادق- (علیه السّلام) گفتم: سخن او (خداوند) عزّ و جلّ:
«عذاب خوارشدن در زندگی دنیا...»(3)، آن عذابِ خوارشدن در دنیا
چیست؟ فرمود: « ای ابا بصیر، چه خواری ای سخت تر از آنکه
مرد در خانه، سراپرده، کنار برادرانش در میان خانواده اش باشد
و ناگهان اهل خانه بر او گریبان چاک داده و یاری جویند.
مردم بپرسند: چه شده؟! گفته شود: فلانی همین الآن مسخ شد!
پس گفتم: [مسخ] پیش از قیام قائم یا پس از آن [خواهد بود]؟
فرمود: نه، بلکه پیش از آن [خواهد بود] (4).
----------------------------------------------
1. در این باره، در مبحث «مسخ شدن بدعتگزاران در دین»، به طور مفصّل، توضیح داده ایم.
2. بحار الأنوار، ج 57، ص 206، ب 36، ح 5 .
3. سورۀ فصّلت، آیۀ 16.
4. الغیبة، ص 269، ب 14، ح 41.
حملۀ ترکها به تهران
امام صادق(علیه السّلام) فرمود:
... وای بر اهل ری از ترکها...(1).
در حدیثی دیگر از امام صادق(علیه السّلام)، در بارۀ اوضاع دارالفاسقین (زوراء) در آخرالزمان، چنین آمده است:
... پس وای ـ و سراسر وای ـ به حال آنجا و ساکنانش
از ... [پرچمهای] کسی که جزیره را با شر تهدید می‌کند...(2).
در این حدیث، مراد از «جزیره»، بخش شمالی سرزمین میان دو رود دجله و فرات است که از جنوب شرقی ترکیه و شمال و مشرق سوریه آغاز می شود و در داخل عراق مرکزی تا حوالی بغداد (تکریت) امتداد می یابد، و به نظر می رسد، مقصود از «[پرچمهای] کسی که جزیره را با شر تهدید می‌کند»، پرچم نیروهای ترکی است که از ترکیه برمی شورند و گروهی از ایشان با فرماندهی شروسی به آذربایجان و ری حمله می کنند و عدّۀ دیگری از آنان وارد سرزمین جزیره در سوریه و عراق می شوند و با شرارت خود، مردم آن سامان را می ترسانند.
هنگامی که ابن مهزیار اهوازی با صاحبالزّمان(علیه السّلام) دیدار می کند، میان آن دو گفت و گویی رخ می دهد، و امام مهدی(علیه السّلام)، در بارۀ نشانه های زوال حکومت بنی عبّاس در آخرالزمان و فرا رسیدن گشایش، چنین می فرماید:
بر او - درود خدا بر وی باد- وارد شدم، به من فرمود: ای پسر مهزیار،
برادرانت در عراق را چگونه پشت سر گذاشتی؟ گفتم: در تنگی زندگی
و گرفتاری، در حالی که شمشیرهای بنی شیصبان پی در پی
بر ایشان است! فرمود: خدا بکشد آنان را، چگونه [از حق] بازداشته
می شوند! گویا این گروه (بنی شیصبان) را میبینم که در خانههای
خود کشته شدهاند و فرمان خداوند آنان را شب یا روز در بر گرفته است.
گفتم: ای پسر رسول خدا، این کار کی خواهد شد؟ فرمود: هنگامی
که میان شما و راه کعبه، به وسیلۀ گروههایی که هیچ بهرهای
از خوبی ندارند و خدا و پیامبرش از آنان بیزارند، مانع ایجاد گردد،
و سه [روز] سرخیای در آسمان آشکار شود که در آن ستونهایی
مانند ستونهای نقرهای وجود دارند که نورافشانی می کنند،
و شَروسی از ارمنستان و آذربایجان به قصد کوههای سیاه پیوسته
به کوه قرمز و چسبیده به کوههای تالقان، در پشتِ ری برمی شورد.
در نتیجه، بین او و مَرْوَزی نبردی سخت در می گیرد که در آن، خردسال پیر،
و پیرْ فرتوت میشود، و میان آن دو کشتار آشکار می گردد. پس در این
هنگام، منتظر رفتن او (شروسی) به سوی زوراء (پشت ری) باشید. وی
در این شهر درنگ نمیکند تا به ماهان و سپس به واسِطِ عراق برود...(3).
شروسی» فرماندۀ نیروهای ترکی است که در سال ظهور امام مهدی(علیه السّلام)، از ترکیه برمی شورند و پس از نبردی سخت با ایرانیان، وارد عراق و در آنجا نابود می شوند، و چنان که در مبحث «جنگ ترک و روم و عرب با ایران» خواهیم گفت، این احتمال وجود دارد که شروسی فرماندهی افریقایی تبار اهل شهر شروس در کشور لیبی باشد.
«مروزی» کسی است که در مرو - از شهرهای خراسان- می زید، و با نیروهای شروسی می جنگد.
در این حدیث، «کوه سیاه»، بخشی از رشته کوههای البرز واقع در شمال غربی تهران است که از دور سیاه دیده می شود و میان آنجا و کوههای تالقان، در منطقۀ کرج، کوههای سرخرنگی وجود دارند، و مقصود از «پشت ری»، «زوراء» یا بخش شمال غربی تهران کنونی، و مراد از «ماهان»، دو منطقۀ «دَینَوَر» و «نَهاوَند» در غرب ایران، و «واسِط» همان کوت کنونی و از شهرهای مرزی عراق است.
----------------------------------------------
1. الإرشاد، ج 2، ص 369.
2. بحار الأنوار، ج 53، ص 5 - 14، ب 28.
3. بحار الأنوار، ج 52، ص 6- 45، ب 18، ح 32، به نقل از: کمال الدین، ص 7- 426، جزء 2، ب 44، ح 23، ترجمۀ یکی از دانشمندان معاصر (متن کامل این حدیث و شرح آن را در مبحث «جنگ ترک و روم و عرب با ایران، پیشگوییهای روایات اسلامی»، آورده ایم).
حملۀ رومیها به تهران
اگرچه حملۀ امریکا و متّحدان اروپایی اش به ایران و ورودشان به بخشهایی از مناطق مرزی این کشور قطعی می باشد، نگارنده تا کنون در روایات اسلامی به حدیثی که آشکارا نشان دهندۀ ورود نیروهای رومی به تهران باشد، دست نیافته است، و به نظر می رسد، حملۀ آنان به این شهر، با هواپیماهای بمب افکن و موشکهای دوربرد انجام گیرد، مگر آنکه بگوییم، رومیها همراه با نیروهای شروسی داخل تهران می شوند، و چنان که در مبحث «جنگ ترک و روم و عرب با ایران» خواهیم گفت، نیروهای شروسی را همان ترک (ترکیه) و روم (امریکا و متّحدان اروپایی اش) و عربها ضدّ مسلمانان، به ویژه ایرانیان، بسیج و وادار به جنگ می کنند.
در متون زرتشتیان می خوانیم:
تازیان با رومیان [و] ترکان اندر آمیزند و کشور بیاشوبند...(1).
از عمّار یاسر روایت شده است:
بی گمان، دولت خاندان پیامبر شما در آخرالزمان خواهد بود، و برای
آن دولت نشانه هایی است. پس هر گاه [آن زمان را] دیدید، بر زمین
بچسبید و دست نگه دارید تا نشانه های آن دولت بیایند. پس هنگامی
که روم و ترک دیگران را بر شما شوراندند و لشکرها آماده شدند... و ترک
و روم با یکدیگر اختلاف می ورزند و جنگها در زمین زیاد می شوند...(2).
----------------------------------------------
1. جاماسبنامۀ پهلوی، فص 1، بند 15 (نجاتبخشی در ادیان، ص 53، گفتار 1).
2. بحار الأنوار، ج 52، ص 8- 207، ب 25، ح 45 (ترجمۀ یکی از دانشمندان معاصر).
حملۀ سپاه سفیانی به تهران
عثمان بن عنبسۀ سفیانی، هنگامی که بر سرزمین شام چیره شد، نیروهایش را به عراق اعزام می کند و پس از فتح بغداد، بخشی از آنان را همراه با گروهی از عراقیها، ابتدا با هدف درگیرشدن با زمامداران ایران و سپس برای نبرد با نیروهای حسینی خراسانی، به سوی ری، سیستان و فارس می فرستد.
محمّد بن نقّاش مُقری در تفسیر خود آورده است:
... پس [یاران سفیانی] سه دسته می شوند:
گروهی به طرف ری حرکت می کنند، دسته ای در کوفه
باقی می مانند و عدّه ای به مدینه می آیند...(1).
امام صادق(علیه السّلام)، در بارۀ اوضاع دارالفاسقین (زوراء) در آخرالزمان، چنین می
فرماید:
... پس وای ـ و سراسر وای ـ به حال آنجا و ساکنانش
از ... پرچمهای مغرب...(2).
در این روایت، مراد از «پرچمهای مغرب»، پرچم نیروهای سپاه سفیانی است که از طرف مغرب (سرزمین شام) ابتدا وارد عراق و سپس از راه مرزهای غربی داخل ایران می شوند.
نیز، جابر جُعفی از امام باقر(علیه السّلام) روایت کرده است:
سفیانی، پس از ورود به کوفه و بغداد، سپاهیانش را در
سرزمینها می پراکند. ناگاه از ماوراء النهر، از اهل خراسان ترسی
به او می رسد... هر گاه آن ترس به او رسید، لشکری بزرگ را به
استخر می فرستد، در حالی که بر ایشان مردی از بنی امیّه [را گمارده]
است. پس میان ایشان (سپاه سفیانی و سپاه خراسانی) درگیری ای
در قومس، نبردی در دولابِ ری و جنگی در مرزهای زرنج خواهد بود...(3).
اِستَخر شهری باستانی و بسیار بزرگ در 12 فرسخی شمال شرقی شیراز (6 کیلومتری تخت جمشید) بود که پس از قرن چهارم هجری قمری، با رشد و گسترش شیراز، از رونق آن کاسته شد و رو به ویرانی نهاد، و امروزه تنها می‌توان خرابه‌های استخر را در منطقۀ مَرودَشت در استان فارس مشاهده کرد.
قومِس - مُعرَّب کومِش- سرزمینی پهناور در دامنۀ جنوبی رشته کوههای البرز می باشد، که میان ری و نیشابور قرار داشت، و دامغان از شهرهای مشهور آن است.
دولاب در گذشته نام روستایی در شمال شرقی ری بود، و اکنون منطقه ای در جنوب شرقی تهران می باشد و در انتهای خیابان ری و در امتداد میدان خراسان به سمت میدان شوش قرار گرفته است.
زَرَنج- معرَّب زَرَنگ- شهری باستانی و پایتخت قدیم سیستان (سجستان) بود که تنها ویرانه‌های آن در جلگه‌ای در اطراف دریاچۀ هامون، باقی مانده است. هم اکنون شهری به نام زرنج نزدیک مرزهای شرقی ایران وجود دارد که مرکز ولایت نیمروز در کشور افغانستان می باشد.(4)
همچنین، امام علی(علیه السّلام) به بعضی گرفتاریهای مردم ری در زمان زمامداری سفیانی اشاره کرده است که بی تردید، بخشی از آنها به وسیلۀ سفیانی و سپاهیانش ایجاد خواهد شد:
... بی گمان، در زمامداری سفیانی، خشکسالی،
سختی و بلایی بزرگ به مردم ری می رسد(5).
----------------------------------------------
1. عقد الدرر، ص 113، ب 4، ف 2.
2. بحار الأنوار، ج 53، ص 5 - 14، ب 28.
3. الفتن، ص 218، جزء 4، ح 869.
4. در توضیح واژه های استخر، قومس، دولاب و زرنج از منابع گوناگون، مانند معجم البلدان، لغت نامه دهخدا و فرهنگ فارسی، بهره جستیم.
5. الفتوح، ج 2، ص 80 .
حملۀ مغربیها به تهران
امام صادق(علیه السّلام)، در بارۀ اوضاع دارالفاسقین (زوراء) در آخرالزمان، چنین می فرماید:
... پس وای ـ و سراسر وای ـ به حال آنجا
و ساکنانش از پرچمهای زرد...(1).
در روایات اسلامی، مراد از «پرچمهای زرد»، پرچم نیروهای بربر یا اهل مغرب است که از منطقۀ شمال افریقا واقع در غرب مصر ابتدا وارد این سرزمین می شوند و سپس به شام می آیند و با حاکم سوریه و نیروهای ایرانی هوادار وی درگیر می شوند، و پس از شکست خوردن در برابر سفیانی، گروهی از آنان به سپاه سفیانی می پیوندند و در لشکرکشی سفیانی به سوی مصر، عراق، عربستان و ایران، با او همکاری می کنند.
البتّه چنان که پیشتر، در بخش «حملۀ ترکها به تهران»، یادآور شدیم، اگر شروسی فرماندهی اهل شهر شروس در کشور لیبی باشد، می توان گفت، نیروهای اهل مغرب، همراه همین شخص و نیروهای ترک زیر فرمان وی، به ری حمله ور می شوند.
ادامه دارد...
نظرات شما عزیزان:
